Poezja moja pasja:)cz.1

Pierwszy wiersz powstał gdy miałam 7 lat jakoś pod koniec pierwszej klasy szkoły podstawowej.Pamiętam to uczucie kiedy coś w myślach dyktowało mi zdania.Nie wiedziałam co z tym zrobić byłam przecież taka mała.To uczucie budziło wiele emocji nawet płacz,złość.Wiem może wydać się dla Was dziwne,moją reakcją sama byłam zaskoczona.Napisałam te parę zdań schowałam do szuflady i tak przez rok.Potem mama zapisała mnie do domu kultury tam poznałam Panią Małgosię.Ciepła osoba prowadząca kółko teatralne.Występowałam w wielu przedstawieniach i z różnych okazji wtedy jeszcze nie wiedziałam,że mam drugi talent scena.Mijały kolejne miesiące czułam,że jestem bardziej rozwinięta psychicznie niż moi rówieśnicy. Na pewno miało wpływ na to ciężkie dzieciństwo,lecz to nie pamiętnik,więc nie będę o tym pisać.Kiedyś postanowiłam,że pokażę je Pani Małgosi.Sama jak się później dowiedziałam należała do grupy twórczej Pegaz i działała w lokalnym środowisku poetyckim.Oczywiście w szkole moja wychowawczyni nie wiedziała nic co rośnie pod jej opieką.Dostałam zaproszenie na spotkanie owej grupy.Poszłam pamiętam była zima,ciemno.Tam sami dorośli ludzie,poeci z pewnym już dorobkiem literackim a wśród nich Pan Rysiu,o którym wspomnę później.Każdy czytał tam swoje wiersze.W tak licznym gronie znanych w mieście osób mogłam usłyszeć co o mojej poezji sądzą inni.Pani Ala już dziś nie żyje wydawała tomiki z bajkami,wierszykami dla dzieci,ale też dla dorosłych gdy przeczytałam swoje wiersze wstała i mówi:Wiesz co widzę w Tobie siebie sprzed wielu lat może pod koniec szkoły będziesz już miała własny tomik.Piszesz z lekkością dziewczynko.Twoje wiersze chwytają za serce prawie płakałam.Potem były brawa coś we mnie pękło ale zrozumiałam czym jest poezja mową duszy do duszy.Nie tylko sklejką powstałą z przypadkowych słów,lecz oceanem wrażeń,emocji.Należałam do grupy wiele lat na jej łamach moje wiersze pojawiały się często.Cały czas też występowałam publikowałam w lokalnej prasie.Tam jak już wspomniałam spotkałam Pana Ryszarda nieżyjącego już Redaktora Radia Alfa,prowadzącego audycje"Każdy rodzi się poetą"był dla mnie mentorem.Potem przyszło gimnazjum niestety jestem rocznikiem,który spędzał swoje lata w tym wymyślonym przez rząd czymś.Chodziłam od 13 roku życia na zajęcia gdzie też odbywały się warsztaty teatralne wraz z Panią Jolą postanowiłam,że weźmiemy udział w przeglądzie grup parateatralnych organizowanych w naszej gminie.Napisałam scenariusz do przedstawienia,w którym również wystąpiłam.Magistrat sala wypełniona po brzegi ludźmi przyszła nasza kolej.Połowa dzieciaków zapominała tekstu zza sceny podpowiadałam jak mogłam z Panią Jolą przecież cały scenariusz napisałam sama chciałam aby się udało.Nadeszła moja kolej by wyjść.Mimo,że występowałam od najmłodszych lat miałam tremę było mi niedobrze.Tyle ludzi jury,wśród nich mój przyszły mentor.Wyszłam gdy zaczęłam mówić cały niepokój zniknął.Nie używałam mikrofonu ponieważ miałam bardzo silny głos.Gdy mówiłam swoją rolę na sali nie było nikogo byłam tylko ja moje serce i nikt więcej.Jako,że wyszłam ostatnia ukłoniłam się gdy skończyłam mówić nie było braw poleciały mi łzy.Pani Jola wyszła zaczęła mnie przytulać i nagle wszyscy wstali zaczęli głośno bić brawa.Gdy skończyli na scenę wszedł właśnie przewodniczący jury pan Rysiu i reszta wziął do ręki mikrofon i mówi:Nie przypuszczałem,że taki przegląd twórczości dziecięcej sprawi,że ja stary facet się wzruszę.Płakałem razem z Tobą,reszta jury podeszła i mnie przytulała.Nie mogłam wtedy nic powiedzieć.Usłyszałam o dojrzałości o tym co czuli gdy wyszłam na scenę i,że zrobią wszystko by pomóc rozwijać mi talent.To było tak niesamowite łza w oku się kręci.Werdykt był jasny moja grupa wygrała mimo potknięć licznych pomyłek.Nagrodą były warsztaty teatralne w Ojcowie z aktorami z teatru pantomimy panem Mikołajem i Panią Irenką.Pojechałam na nie jednak oni stwierdzili,że pantomima nie jest dla mnie.Któregoś dnia wszystkich podzielili na grupy były to warsztaty w terenie.Konkretnie pod skałą nazywaną bramą Krakowską .Na wyjeździe była też moja ciocia niestety uczyła mnie Polskiego.Nasza grupa składała się z 6 osób.Przygotowaliśmy fragment dziadów Mickiewicza z elementami pantomim.Nadeszła nasza kolej.Mówię,skończyłam cisza.Mój głos współpracował z ojcowskimi skałami,które stworzyły niesamowity efekt.Oczywiście były wielkie brawa,każdy podchodził w tym ciocia.Nie mogła dochować tajemnicy w szkole i ruszyła lawina sukcesów moje dzieje z Panem Rysiem ale o nich opowiem kiedy indziej nie wszystko naraz..